غزل
فېصل فاران
وچ ګلونه مې د مات ګلدان سينګار شو
هغه ستړي لاروي چرته ايسار شو
ته به کله راځې جانه سپرلى درومي
تور توتان له ګورو څانګو راغوځار شو
پاڼې پاڼې شو ګلونه د بکياڼو
ستا د ياد مارغان هم زړه کښې په قلار شو
د افق پېچومۍ ورکې شوې لوګو کښې
شنه طوطيان د خپلو لارو نه بې لار شو
خراړې بېرته راستنې نه شوې فارانه
په ولاړه باندې ستړي سپېدار شو